Introductie:
Het leven zoals het is ...
Stefan zit thuis met een depressie. Zijn vrouw Christine probeert het gezin draaiende te houden. Zij heeft de handen vol met Georgette, Stefans dementerende moeder die steeds meer in het verleden wegglijdt.Op een mooie zomerdag wil Kristof, de zoon van Stefan en Christine, zijn nieuwe lief komen voorstellen.
Diezelfde dag duikt plots Lucien, de schoonbroer van Stefan, op. Hij brengt slecht nieuws. Sporen uit het verleden worden blootgelegd. Het pijnlijke geheim van Liliane, de jongere zus van Stefan, komt aan het licht en de krassen op de ziel van Stefan gaan bloeden.
Gelukkig is er ook nog Bébeir, een vriend van Stefan, die het leven van de vrolijke kant bekijkt. Elke pijn of angst of woede weet hij te verzachten met zijn onweerstaanbare flegma. Soms ongewild geholpen door Georgette ontmijnt hij explosieve of pijnlijke situaties en doet ons lachen metde miserie in de wereld.
Sporen is een tragi-komische familiekroniek over krassen op de ziel, over ontspoorde gevoelens en herinneringen en over de ondraaglijke lichtheid van het bestaan.
Personages:
Georgette | Griet Trioen |
Stefan | Dieter Patou |
Christine | Jantina Hoste |
Sylwester | Olivier Verhiest |
Kristof | Hansjörg Staelens |
Lies/ Marlène | Eva Willems |
Bébeir | Geert Caestecker |
Liliane | Heidi Peene |
Lucien | Steven Vermandel |
De regisseur: Marc Mosar
Van in 1975 ben ik actief in het amateurtoneel of het vrijetijdstheater, zo je wil. Als acteur, regisseur, auteur, productieleider, organisator en/of bestuurslid (oef !) diende en dien ik bij verschillende gezelschappen, verenigingen en gelegenheidsformaties.
Iedere mens laat ongetwijfeld sporen na. Ook een auteur, een regisseur en een acteur doen dat. Sporen kunnen wegwijzers zijn voor mensen die het traject van anderen willen begrijpen en volgen. Als regisseur wil ik weliswaar niet dat acteurs mijn spoor volgen. Zij moeten vooral hun eigen spoor (leren) vinden. Daarbij wil ik hen helpen. Dat is een van de belangrijkste taken van een regisseur, vind ik.
Een regisseur moet op de loer liggen om bij acteurs en actrices vonkjes van passie te spotten waarmee hij het vuur van hun soms nog onontgonnen of hun zelfs nog niet ontdekte talent kan aanwakkeren.
De auteur : Ronald Delannoy
Roland Delannoy, van geboorte Moorselenaar, leert begin de jaren '70 een zekere Katrien Barbry uit Westouter kennen. Van het een komt het ander en vrij snel wordt hij geïntroduceerd bij Katriens ouders, ten huize Flor Barbry-Anna Bauw. Binnen de kortste keren wordt Roland gebeten...door 2 hardnekkige microben: die van het Bourgondisch tafelen en die van het toneel. In deze biotoop leeft hij als een vis in het water.
In het seizoen '76-'77 debuteert hij bij het Volkstoneel in 'Menschen lyk wyder', toen nog onder leiding van zijn schoonvader Flor. Ja, schoonvader Flor, want tussen de 64 opvoeringen vindt hij nog een gaatje om met Katrien te trouwen: op vrijdagavond 1 april 1977 speelt de troupe in Wingene, de dag daarna trouwt hij en op zondag 3 april staat Roland op de planken in het Frans-Vlaamse Bollezele!
Hoe hij het klaarspeelt, is een raadsel, maar tussen alle drukke bezigheden en toneelseizoenen vindt Roland nog de tijd en de energie om zelf toneel te schrijven: «Volk in de winkel», «In de Miroir», «Van duuv'n en menschen» en «Jean Claude de bode». Stuk voor stuk pareltjes die door de troupe leven worden ingeblazen. Het zijn verhalen over de leute, de liefde en de warmte tussen mensen van vlees en bloed, maar ook over wanhoop, hovaardij en jaloezie. Levensecht, herkenbaar en beklijvend, met woorden en zinnen die recht naar het hart gaan.